Het delen van succesverhalen

Ik ben fan van het delen van succesverhalen, het bespreken en delen van wat wij goed doen als professionals! Ik ben er namelijk van overtuigd dat we daar veel van kunnen leren.
Vandaag wil ik een succesverhaal met jullie delen die mij verteld werd in een gesprek met een kinderdagverblijf. Natuurlijk had ik liever gewild dat ik hier geen blogs over hoefde te schrijven, maar de werkelijkheid is nu eenmaal zo dat we helaas regelmatig met dergelijke situaties te maken hebben. Daarom wil ik de manier waarop er in deze situatie gehandeld is graag met jullie delen.

De manager van het kinderdagverblijf vertelde mij de volgende situatie:
Het kinderdagverblijf had al een tijdje zorgen over een kindje van 1,5jaar oud en woonachtig bij haar alleenstaande moeder. Van moeder is bekend dat zij zo haar eigen problematiek heeft, maar hoe en wat precies deze problematiek is weet het kinderdagverblijf niet. Wel weten zij dat moeder zelf hulpverlening heeft en het niet altijd even goed gaat met haar.
Tijdens het verschonen ziet de pedagogisch medewerker dat het kindje een plek op haar rug heeft, het lijkt wel een bijtplek… Gedachtes als “zie ik dit wel goed”, “wat moet ik hier nou mee??” komen meteen naar boven. Ze besluit het te delen en bespreken met haar collega’s en manager. Samen kijken zij naar het ruggetje van het kindje en zien allemaal dat het inderdaad op een bijtplek lijkt.
Oké, en nu… een kind van 1,5jaar oud, ze praat niet dus je kunt niks vragen of bespreken, een alleenstaande moeder met eigen problematiek en er waren al wat zorgen…

Ik wil je vragen heel even een momentje voor jezelf te nemen. Echt, lees even niet verder… Wat zou jij nu doen in deze situatie??

Dit is wat er in de praktijk is gebeurd:
De pedagogisch medewerkers en de manager besluiten met elkaar om eerst veilig thuis te bellen en advies te vragen. Veilig thuis denkt goed mee. Fijn en goed dat ze dit gedaan hebben! Ze besluiten het geadviseerde te gaan doen.
Meteen die middag, bij het ophalen, zijn de pedagogisch medewerker en de manager met moeder in gesprek gegaan. Ze nemen haar apart voordat het kindje haar moeder gezien heeft en geven aan dat ze het met haar over haar dochtertje willen hebben, ze maken zich namelijk zorgen over haar. Ze draaien er niet omheen: vandaag hebben we gezien dat jouw dochtertje een plek op haar rug heeft, het lijkt duidelijk een bijtplek te zijn. Aan moeder de vraag: kun jij mij hier meer over vertellen?
Moeder begint meteen te huilen, ze schrikt en zegt dat het klopt. Ze geeft toe dat zij haar dochtertje gebeten heeft. Moeder vertelt verdrietig het allemaal niet aan te kunnen.
De pedagogisch medewerker en manager schrikken maar pakken door. Wat is er gebeurd? Wat heeft deze moeder gedaan? En wat hebben het kindje en zij nodig om veilig te zijn?
Ze gaan verder in gesprek en besluiten de hulpverlening van moeder in te lichten.
Vervolgens hebben ze met elkaar een plan gemaakt hoe dit, en mogelijk andere incidenten, niet weer kunnen gebeuren.

Ten eerste chapeau voor het handelen van deze dames! Het is niet niks, je schrikt je kapot als je dit ziet toch? Het is meteen een valkuil om te denken dat je het verkeerd gesignaleerd kunt hebben en dan dus maar niet handelt. Maar heel goed dat zij wél gehandeld hebben!

Wat kunnen we mijns inziens hier nou van leren, wat halen we hieruit?
Een aantal dingen:

• Neem waar wat waar te nemen is! Dus in dit geval, jij signaleert een mogelijke bijtplek. Als dit echt zou kloppen is dat niet oké, dus bij deze signaleer jij iets vanuit jouw rol als professional.
• Er wordt overlegd met elkaar. Je hoeft het niet alleen te doen!
• Er is advies gevraagd bij veilig thuis.
• Er is nagedacht over de manier van gesprek voeren met deze moeder.
• De feitelijke waarnemingen en zorgen zijn meteen gedeeld met moeder. Zij is meteen meegenomen in de zorgen die er zijn.
• Er wordt haar een open vraag gesteld, namelijk: kun jij mij hier meer over vertellen? Er is geen oordeel, geen schuld. Enkel en alleen een betrokken en open vraag vanuit de zorg die er ligt.
• Moeder kan vrij snel al toegeven dat zij gebeten heeft. Mogelijk heeft de manier van laagdrempelig dit lastige gesprek aangaan, willen samenwerken met haar hierin geholpen.
• De huidige hulpverlening van moeder wordt betrokken.
• Er wordt een plan gemaakt waarin er afspraken gemaakt zijn over de veiligheid van dit kindje.

Weet jij, heel eerlijk, hoe je moet handelen in dergelijke situaties?
Of zou jij meer willen leren over de meldcode, het signaleren en handelen bij (vermoedens) van kindermishandeling?
Wellicht is een training iets voor jou en jouw team? Klik op de onderstaande link en bekijk wat ik voor jou zou kunnen betekenen.
https://www.buroleeuw.nl/aanbod/

Ps: heb jij je al aangemeld voor mijn workshop?
Aankomende vrijdag, 13 december, geef ik van 9.30uur tot 11.30uur een workshop over de meldcode en kindermishandeling. Kijk op mijn website voor meer info! https://www.buroleeuw.nl/maak-het-verschil/
Is dit een beetje kort dag en wil je de workshop liever in 1 van de volgende maanden volgen? Dat kan ook, laat het me dan ook vast even weten.

Leer en durf te signaleren, bespreken en handelen.  Maak het verschil in het leven van een kind!

Jeanine